Słowo rezyliencja wywodzi się z łaciny i oznacza sprężystość, umiejętność powrotu do poprzedniego stanu. W fizyce natomiast oznacza właściwość, która sprawia, że ciało wraca do pierwotnej formy.
Biuro Narodów Zjednoczonych ds. Ograniczenia Ryzyka Związanego z Klęskami Żywiołowymi (UNDRR) pisze o rezyliencji: „Zdolność systemu, społeczności lub społeczeństwa narażonego na zagrożenia do stawienia oporu, dostosowania i przystosowania się, przekształcenia i odbudowy po skutkach zagrożenia w danym/konkretnym czasie i efektywnie, w tym również poprzez ochronę/zachowanie i odtworzenie jego podstawowych struktur poprzez zarządzanie ryzykiem”.
Biuro to wraz z partnerami opracowało tzw. „Kartę wyników odporności miast na katastrofy”, która jest efektem ustaleń państw członkowskich ONZ podczas konferencji w Sendai (Japonia) poświęconej zmniejszaniu ryzyka występowania katastrof. „Aby ułatwić lokalnym rządom prowadzenie bieżącego monitoringu i przeglądu postępów oraz wyzwań związanych z wdrażaniem RAMOWYCH DZIAŁAŃ NA RZECZ REDUKCJI ZAGROŻEŃ Z SENDAI 2015-2030, wprowadzono kartę wyników, która pozwala ocenić aspekty odporności miast na klęski żywiołowe w oparciu o 80 różnych kategorii danych. Obejmują one m.in. kwestie polityczne, planistyczne, inżynieryjne, organizacyjne, finansowe, społeczne i środowiskowe” – czytamy na stronie www.kampania17celow.pl. Z takiego narzędzia korzysta m.in. Vancouver w Kanadzie.
Także inna komórka Narodów Zjednoczonych – UN-Habitat – działa na rzecz zwiększenia rezyliencji miast. W tym celu w 2012 roku opracowano specjalne narzędzie do mierzenia działań na rzecz odporności miejskiej (City Resilience Profiling Tool). Obecnie korzystają z niego takie miasta, jak Barcelona i Teheran.
Rezyliencja miejska spopularyzowana została w 2013 roku, w którym powołano międzynarodową inicjatywę 100 Resilience Cities (100 RC) stworzoną przez Fundację Rockefellera. Dla tejże grupy powstały ramy miasta rezylientnego (city resilience framework) oraz indeks rezyliencji miejskiej (city resilience index); narzędzie pomiaru opracowane przez firmę ARUP.
To metodologia, która pozwala miastom zbadać 2 kluczowe procesy:
Szkoła Liderów i Fundacja Veolia Polska następująco tłumaczą omawianą koncepcję:
Rezyliencja miejska (urban or city resilience) to zdolność miasta do radzenia sobie ze zmianami, jego odporność na zdarzenia niszczące (katastrofy naturalne, kryzysy, problemy społeczno-ekonomiczne) oraz umiejętność regeneracji poprzez wdrażanie innowacyjnych rozwiązań.
Rezyliencja miejska umożliwia rozwiązywanie problemów w sposób, który nie tylko zapewnia powrót do codziennej działalności po kryzysie, ale gwarantuje także – dzięki uczeniu się i wyciąganiu wniosków – długookresowy rozwój, co wymaga włączającego, spójnego i wszechstronnego przywództwa.
Rezyliencja miejska daje szansę na to, żeby spojrzeć na miasta jak na złożone ekosystemy, uwzględniając ich wielowymiarowy charakter, potencjał rozwojowy, a także zwracając uwagę na dynamikę zakłóceń i kryzysów. Pozwala także zrozumieć i przewidzieć trajektorie zmian, umożliwiając jednocześnie budowę mechanizmów, które mogą im zapobiegać lub je niwelować.
Obie fundacje od kilku lat organizują coroczną konferencję poświęconą rezyliencji miast. Biorą w niej udział polscy i zagraniczni eksperci – w tym osoby związane z 100RC, Resilient Cities Network oraz Cleveland Leadership Center (organizacją z ponad 30-letnią tradycją wzmacniania liderów w swoim mieście) – jak również samorządowcy z całej Polski, eksperci miejscy i liderzy lokalni.
Metodologia stworzona dla 100RC stała się punktem wyjścia do naszego autorskiego programu „Przywództwo w samorządzie”. Indeks rezyliencji miejskiej jasno pokazuje, że dobre przywództwo stanowi jeden z filarów miasta odpornego na kryzysy i wstrząsy. A wydarzenia ostatnich lat (z pandemią koronawirusa na czele), które dotykają miasta w Polsce to dowód, że problemy związane ze zmianą klimatu i tego pochodne są coraz bardziej dotkliwe dla lokalnych społeczności. Motywuje nas to do upowszechniania koncepcji rezyliencji miast wśród samorządowców i wspierania ich w działaniach do jej zwiększania.
Ten realizowany od 2017 roku program jest skierowany do liderów miast z wybranych lokalizacji, którzy są przedstawicielami trzech sektorów: samorządu, NGO i biznesu. Jest to program rozwojowy, który ma na celu przełamywanie stereotypów związanych z sektorowością, wspieranie współpracy na rzecz miasta i mieszkańców, poszerzanie wiedzy z zakresu rezyliencji miejskiej i zrównoważonego rozwoju oraz tworzenie zaplecza intelektualnego i politycznego w celu skutecznego wprowadzania zmian na lepsze. Program dotychczas odbył się w 12 miastach: Legionowie, Ełku, Łodzi, Zgierzu, Pabianicach, Poznaniu, Dobrym Mieście, Lidzbarku Warmińskim, Mielcu, Braniewie i Ornecie.